مرد فقیرى بود که همسرش کره مى ساخت .

زن کره ها را به صورت دایره های یک کیلویى مى ساخت. مرد آنرا به یکى از بقالى های شهر مى فروخت و مایحتاج خانه را مى خرید.

روزى مرد بقال به اندازه کره ها شک کرد و آنها را وزن کرد . اندازه هر کره۹۰۰ گرم بود.

او عصبانى شد و به مرد فقیر گفت:

دیگر از تو کره نمى خرم، تو کره را به عنوان یک کیلو به من مى فروختى در حالى که وزن آن ۹۰۰ گرم است.

مرد فقیر سرش را پایین انداخت و گفت:

ما ترازویی نداریم و یک کیلو شکر از شما خریدیم و آن را به عنوان وزنه قرار مى دادیم .

.

   

صداي پاي آب،
نثار شبهاي خاموش مادرم!



اهل كاشانم.
روزگارم بد نيست‌. 


تكه ناني دارم ، خرده هوشي‌، سر سوزن ذوقي‌. 
مادري دارم ، بهتر از برگ درخت‌. 
دوستاني ، بهتر از آب روان‌. 

و خدايي كه در اين نزديكي است‌: 
لاي اين شب بوها، پاي آن كاج بلند. 
روي آگاهي آب‌، روي قانون گياه‌. 

من مسلمانم‌. 
قبله ام يك گل سرخ‌. 
جانمازم چشمه‌، مهرم نور. 
دشت سجاده من‌. 
من وضو با تپش پنجره ها مي گيرم‌. 
در نمازم جريان دارد ماه ، جريان دارد طيف‌. 
سنگ از پشت نمازم پيداست‌: 
همه ذرات نمازم متبلور شده است‌. 
من نمازم را وقتي مي خوانم 


كه اذانش را باد ، گفته باشد سر گلدسته سرو. 
من نمازم را پي«تكبيره الاحرام» علف مي خوانم‌، 
پي «قد قامت» موج‌. 

كعبه ام بر لب آب ، 
كعبه ام زير اقاقي هاست‌. 
كعبه ام مثل نسيم ، مي رود باغ به باغ ، مي رود 
شهر به شهر. 

«حجر الاسو » من روشني باغچه است‌. 

اهل كاشانم‌. 
پيشه ام نقاشي است‌: 
گاه گاهي قفسي مي سازم با رنگ ، مي فروشم به شما 
تا به آواز شقايق كه در آن زنداني است 
دل تنهايي تان تازه شود........................... 

كاشان‌، قريه چنار، تابستان ۱۳۴۳